Żyć tańcem na własnych warunkach – wywiad z Agnieszką Zalas

Zapraszamy Was na opowieść o dziewczynce, która bardzo marzyła o karierze tancerki. Niestety, droga do spełnienia marzeń nie była usłana różami, obfitowała w wiele ciężkich, nie tylko fizycznie, ale i emocjonalnie momentów, a gdy już osiągnęła swój cel na jej drodze pojawiły się kolejne przeszkody. Jaki wpływ na życie może mieć taniec? Czy złamanie stopy na scenie musi przekreślić marzenia o pracy, która stała się nie tylko pasją, ale i całym życiem oraz jak ważne jest wsparcie bliskich? Agnieszka, z uporem maniaka, każdego dnia udowadnia sobie i innym, że gdy zaufamy swojej intuicji, uwierzymy w siebie i zaczniemy doceniać to co już mamy, świat może być dla nas łaskawszy.

Zapowiedz siebie!

To jest bardzo trudne pytanie. Ciężko jest mówić o sobie, kiedy dookoła otacza nas milion wspanialszych rzeczy niż my sami. Ale! Gdyby nie ja i moja relacja ze mną samą, nie potrafiłabym się cieszyć drobnostkami. Jestem szczęśliwym dzieckiem w ciele dorosłej i odpowiedzialnej kobiety. Nienawidzę się spóźniać, ale zawsze zdążę się spóźnić. Kocham doświadczać, przeżywać, poznawać, czerpać radostki z małych drobnostek. Uwielbiam południową pogodę i cierpię na długotrwały brak słońca, chociaż jesienne ciemne wieczory uwielbiam, bo pozwalają mi na zdrowy odpoczynek. Jestem podróżnikiem i jednocześnie domatorem. Introwertyk, który może być ekstrawertykiem, kiedy musi lub chce. Zawsze chciałam mieć psa, mieszkać nad morzem i być właścicielem swoich własnych czterech ścian. Na samym końcu wspomnę o pracy, która jest moim płatnym hobby. Miałam 3,5 roku kiedy mama zapisała mnie do Ogniska Baletowego. Tak już zostało do dziś. Moja dziecięca forma na spędzanie wolnego czasu, przerodziła się w mocno zaangażowaną pasję, dzięki której dzisiaj spełniam marzenia tej małej dziewczynki. Wyjechałam sama z domu mając 11 lat by rozwijać się zawodowo. Ukończyłam Warszawską Szkołę Baletową, pochodzę z Częstochowy. Dziś mieszkam i pracuję w Teatrze Muzycznym w Gdyni. Jestem niepoprawną optymistką, która uważa, że nie ma sytuacji bez wyjścia. Jeśli jest coś czego potrzebuje w swoim życiu, a tego nie mam, to wchodzę w tryb „okej, co mam zrobić by to mieć, taka być?”. Uczę się odpoczywać, czerpać i doświadczać tego, co już dziś mam dookoła siebie. Życie to ogromny dar, warto być w nim obecnym tu i teraz.

Agnieszka Zalas stoi na plaży. Ubrana jest w żółtą bluzę i czapkę. W tle zachodzące słońce i morze.
archiwum prywatne Agnieszki Zalas

Co Cię uszczęśliwia?

Małe rzeczy, które są spontaniczne, niezaplanowane. Oczywiście długoterminowe cele niosą za sobą ogromny wór satysfakcji, oddechu, spełnienia i rozwoju. Realizowanie celów i marzeń mnie satysfakcjonuje, nadaje mi w życiu sens. Myślę jednak, że większą wartość dają mi te bieżące małe i duże codzienności. Co mnie uszczęśliwia? Pierwsze o czym myślę to natura. Cisza i spokój, która bije z lasu, morza, słońca, nawet deszczu. Momenty spędzone z rodziną, którą mam od święta i na odległość. Czas z bliskimi, wartościowymi ludźmi. Uwielbiam się inspirować ludźmi. To często mi daje ten impuls i motywację do działania. Jednocześnie bardzo uważam. Jestem mimo swojej otwartości bardzo skryta i nieufna.

Czas z moim psem. Moje dziecięce marzenie spełniłam na swoje 30 urodziny i to jest wspaniała lekcja odpuszczania i zatrzymania się na tu i teraz. To ile razy ten „gówniak” mnie wyciszył i odciągnął ciężkie myśli swoją radością z patyków, piłek, wiatru i morza, to zwyczajnie jestem wdzięczna za tę decyzje. Uszczęśliwia mnie mój spokój i umiejętność opanowania. Duma mnie wtedy zalewa i jestem szczęśliwa kiedy czuję, że potrafię się ochronić i poradzić z trudnymi sytuacjami.

Agnieszka razem ze swoim psem na plaży.
archiwum prywatne Agnieszki Zalas

Kocham niespodzianki, ale te pozytywne, te w których czuję, że ktoś naprawdę pomyślał o mnie. Kiedy się nie spodziewam sytuacji, a jest spójna z moimi marzeniami, upodobaniami, to czuję się jak dziecko. Każdy medal ma dwie strony. ALE! Szczęście w życiu to wybór. Powtarzam sobie to za każdym razem, bo kolejny dar zaraz po życiu to wybór. Możemy sami zdecydować czy pogrążymy się w rozpaczy i wymaganiach, czy jednak zatrzymamy się na moment i docenimy sytuację, która nas spotkała.

Jakie emocje wywołuje w Tobie taniec?

Taniec pozwala mi doświadczać emocji, których na co dzień nie mogę przeżywać. To jest mój sposób na życie, wyciszenie mojego trybu „overtinkera”, ukochanie mojej wrażliwości, uzyskanie skupienia i wewnętrznego spokoju, spełnienia. Ten stan przed nowymi rzeczami, kiedy trzęsą mi się ręce z nerwów i ekscytacji, jest warty każdego momentu, który mnie do tych chwil doprowadził. Taniec sprawia, że czuję i okazuje się, że jednak nie mam serca pokrytego lodem. Są chwile kiedy wzruszam się będąc na scenie. To momenty, których dziś nie potrafię opisać, bo słowa to za mało. Ogromna fala wdzięczności, szczęścia, spełnienia i radości. To taki stan, jakiego doświadczam będąc na scenie.

Dziś taniec jest moją pracą. To już nie są czasy, gdzie tańczę po to, by poczuć się wolna, by czuć jak muzyka prowadzi moje ciało bez celu, dla samego uczucia. Dzisiaj to zupełnie inna relacja. To bardzo trudny i często konfliktowy związek. Perfekcja w szkole niszczyła mi psychikę, będąc w ciągłym rozwoju i pracy nad każdym detalem. To dochodziło do obsesji bycia idealnie poprawną, idealnie wyglądającą, idealnie odzwierciedlającą role i uwagi pedagogów. Nienawidziłam i jednocześnie coraz bardziej kochałam tę relację. Bardzo ciężka droga za mną, ale z równoległym rozwojem fizycznym, przyszedł czas, że uporządkowałam głowę, odrobiłam i odrabiam bardzo zaległe życiowe prace domowe. Kiedy uporządkowałam te rejony mojego życia, wróciłam do tańca z miłością i zdrowym zaangażowaniem, o którym nieświadomie zapomniałam w pewnym momencie.

Agnieszka Zalas na scenie w teatrze. Ubrana w długą suknię, w rękach trzyma kwiaty. Na głowie ma perukę.
archiwum prywatne Agnieszki Zalas

Na obecnym etapie mojej ścieżki zawodowej, jestem wdzięczna za możliwości, którymi dysponuję i drogę, jaką przeszłam, by być dziś tu gdzie jestem. Uważność w tym zawodzie jest bardzo ważna. Mając pęd zdobywania, nie zauważamy już tego co osiągnęliśmy.

Czy patrząc przez pryzmat minionych lat, wybrałabyś tę samą czy inną ścieżkę zawodową?

To ile razy to pytanie przeszło mi przez myśl w moim życiu jest niepoliczalne. Raz byłam w takim stanie, że obraziłam się na świat i moją drogę. W wieku 20 lat, kiedy po szkole „powinnam” rozkwitać w teatrze, byłam psychicznie wykończona i powiedziałam „rzucam taniec i idę na studia”. Wytrzymałam dwa semestry na grafice komputerowej, gdzie pod koniec 1 semestru wróciłam do zawodu. To silniejsze ode mnie.

Nigdy nie zmieniłabym swojej drogi zawodowej. Dziś wiem, w jakich momentach należało mi pomóc psychiatrą, lekarzem lub dodatkowymi treningami, które usprawniłyby moją pracę. Tego nie zmienię. Mogę dziś reagować odpowiednio szybko, by zapobiegać i móc się wciąż rozwijać. Czasem pytam w głowie 12 letnią Agnieszkę – kim Ty byłaś i skąd czerpałaś te siłę!? Płakałaś w słuchawkę do Mamy, krzycząc „Zabierz mnie stąd” (Przypomnę, że nie było smartfonów i kontakt z rodzicami w bursie był możliwy poprzez umówienie się na telefon stacjonarny, który był na korytarzu. Zero komfortu i prywatności.) Mama potrafiła ze mną rozmawiać przez telefon w taki sposób, że rozmowę z płaczem kończyłam słowami „dobra Mama, to ja spróbuję wytrzymać jeszcze jeden dzień”. Wtedy to był jeszcze jeden dzień, jeszcze jedna szansa. Dałam sobie wtedy tę szansę i wciąż daje.

Agnieszka Zalas siedzi przy stoliku.
archiwum prywatne Agnieszki Zalas

Jest coś, co zmieniłabyś w swoim życiu zawodowym?

Tak, chciałabym móc przejść szkołę bez bursy, być pod opieką fizjoterapeuty i psychologa, który uczy mnie ochrony ciała i głowy. Dobrze by było, gdybym wcześniej uwierzyła w siebie. Wiele lat żyłam oraz pracowałam w strachu i niepewności. Miałam wobec siebie bardzo wysokie wymagania. Często niemożliwe i wręcz nieadekwatne względem tego, co robiłam. Miałam (i mam!!) bardzo bogate życie zawodowe. Pracowałam w wielu miejscach. Byłam i jestem bardzo elastyczną tancerką. Dziś to wiem, ale te 14 lat temu, chciałabym by ktoś tamtej Agnieszce powiedział: „Agą, naucz się być wdzięczna i zatrzymaj się. Popatrz co już masz, bo wiem, że jesteś wobec siebie bardzo surowa i to Ci bardzo dużo utrudnia. Na ten moment nie czerpiesz z tego co masz tak, jak mogłabyś czerpać.” Byłam jak rozpędzona torpeda. Bardzo dużo chciałam. Ambicja to oddzielny temat.

Choć mam wewnętrzny konflikt, bo gdyby nie moja droga, przerobione emocje, sytuacje, decyzje, nie byłabym tą Agnieszką, którą jestem dziś. Jestem wdzięczna za taką drogę, a nie inną. Osiągnęłam bardzo dużo i mam tylko żal, że nie widziałam tego wtedy. Ta Agnieszka dzisiaj jest całkiem spoko babką.

Występujesz głównie w teatrze. Co odróżnia Twoją pracę od pracy tancerek, które biorą udział, np. w zawodach?

Na pewno formuła. Szkoła Baletowa wychowała mnie do pracy w teatrze. Teatr ma swój cykl i schemat, który różni się od systemu zawodów. Ciężko mi odpowiedzieć na to pytanie, ponieważ nie doświadczyłam „życia w zawodach”. Myślę, że priorytety możemy mieć różne, bo dla mnie będzie to udział w nowej premierze, a dla tancerza biorącego udział w zawodach zdobycie tytułu i medal, ale cel osiągamy tym samym warsztatem – tańcem, emocjami, techniką, wyrazem, aparycją, poświęceniem, wyborem, masą godzin spędzonych na sali i przygotowaniami.

Agnieszka Zalas ubrana w złotą kamizelkę i złoty kapelusz.
archiwum prywatne Agnieszki Zalas

W zeszłym roku, podczas prób, doznałaś dosyć poważnej kontuzji. W zasadzie, gdybyś się poddała, mogłoby to oznaczać koniec kariery. O czym myślałaś po wypadku oraz w trakcie leczenia i rehabilitacji? Co dawało Ci wtedy siłę?

Minęło 6 miesięcy, ściska mnie w gardle. Psychicznie nie dopuściłam do głowy informacji co się stało. Dziś zaczynam żartować. Ostatnio spotkałam znajomych i na pytanie co u Ciebie opowiedziałam dumnie, że złamałam stopę na scenie i musiałam przejść operację. Dziś tańczę z blachą w stopie i 3 śrubami. Oni przerażeni, próbują policzyć czas. Ja ucinam temat mówiąc, że zdobyłam zawodowe trofeum. Złamałam stopę na scenie. To taki śmiech przez łzy.

Miałam bardzo jasny cel. Wrócić na scenę. Ominęła mnie premiera, do której długo się szykowaliśmy. Odpadłam 3 tygodnie przed. To ile głosów miałam dookoła, abym to zostawiła, dała sobie czas, pytań o to gdzie mam kule, po co przymierzam buty? Próśb, abym to zostawiła, bo przecież lekarz jeszcze tego nie widział. Zaparłam się wewnętrznie i słuchałam swojej intuicji. 3 tygodnie po operacji stanęłam do drążka (czyli przyszłam tajniacko do pracy na lekcję tańca klasycznego, która w pracy tancerzy jest obowiązkowa), choć ledwo co zaczęłam stawiać stopę na ziemi, traktowałam to jako najlepszą rehabilitacje dla serca i ciała. Głowy też. Usłyszałam wtedy „Agnieszka błagam Cię, 3 tygodnie temu miałaś operacje, a stoisz i pracujesz jak gdyby nic się nie stało”. Bolało mnie to długo. Czułam blachę, puchło, stopa długo nie miała czucia. Jak powiedziałam, że powoli wracam, zostałam dopuszczana w ulgowej formie do spektakli 7 tygodni po operacji. Większości nie robiłam, ale mogłam brać w tym udział. Pamiętam jak ryknęłam płaczem na korytarzu, bo stopa zmieściła mi się w buty do spektaklu. Bardzo szybko wróciłam, ale kosztowało mnie to dużo samozaparcia i pracy. Często na rehabilitacjach byłam już o 7/8 rano by zdążyć do pracy i wrócić do formy. Potrafiłam chodzić na zabiegi 2 razy dziennie.

Agnieszka stoi na schodach. Na nodze ma założony stabilizator. W rękach trzyma kule.
archiwum prywatne Agnieszki Zalas

Po miesiącu, a nawet dwóch, takiego funkcjonowania nie wiedziałam jak się nazywam. Przyszedł czas, żeby przerobić to co się wydarzyło. Cały listopad przepłakałam. Wiedziałam, że muszę to wypuścić, bo zaraz znowu coś się wydarzy i życie mnie zatrzyma by przerobić zaległości. Potrzebowałam zamknąć złą passę. W sierpniu złamałam stopę, a w styczniu ubiegłego roku doznałam ciężkiej kontuzji kolana, która skończyła się zastrzykami. Miałam wtedy wspólny temat z moją 93 letnią babcią, która właśnie dostała takie same leki i zastrzyki w kolano jakie przyjęłam wtedy ja. Jestem ciut po 30. Ale taki to zawód. Raz lepsza forma, raz gorsza. Dlatego wspominam o tej uważności. Trzeba być bardzo czujnym. Uważam na siebie i to co jest dookoła mnie. Wszystko ma wpływ na nasze zdrowie. Siłę mam chyba zaprogramowaną. Od dziecka. Tak miałam zawsze. Jak mi na czymś zależało, upierałam się i dążyłam do celu. Szkoła i mój zawód, tylko podbił tę umiejętność. Dostałam falę wsparcia od masy osób. Moja siostra zawiesiła swoje życie na miesiąc, żeby złapać mnie za kark i postawiła mnie na nogi. Mieszka w Łodzi, a jak zadzwoniłam do niej, mówiąc co się stało, parę godzin później błądziła po szpitalnych korytarzach w Gdańsku, żeby przynieść mi bluzę i powiedzieć, że teraz ze mną zostaje. Moja siostra odgrywa olbrzymią rolę w moich przygodach, jest w nich bohaterką. Niczym starsza siostra, wyciąga mnie z beznadziejnych sytuacji. Łatwo ze mną nie miała. To ciężkie, pomagać komuś kto nie potrafi poprosić o herbatę, bo całe życie robi ją sobie sam.

Agnieszka Zalas w teatrze na scenie. Ubrana jest w strój teatralny, krótką sukienkę, na głowie ma perukę. Na nodze ma założony stabilizator. Podpiera się na kulach.
archiwum prywatne Agnieszki Zalas

Byłam zdeterminowana. Miałam ciężkie ostatnie 3 lata i wiedziałam, że to czas by w końcu wziąć życie w swoje ręce i pokierować nim tak, jak ja chcę i czuję. Nareszcie w zgodzie ze sobą. Dziś jestem wdzięczna, za to co się stało. Nie wierzyłam wtedy, że przyjdzie czas, gdzie to powiem. Życie zmusiło mnie bym zaktualizowała sobie stan na dziś i przepracowała wszystkie bóle. To mój czas na zamknięcie pewnego etapu i dogadanie się ze sobą. Odświeżenie priorytetów i nazwanie tego czego się boję. Jestem jeszcze lepsza w szukaniu pozytywów i cieszenia się z małych rzeczy. Nie zapomnę sytuacji na oddziale w szpitalu, kiedy weszłam po 22 w gipsie, o kulach, w których nie potrafiłam chodzić i czułam, że świat był najgorszy na świecie i powiedziałam: „Dobry wieczór, jestem Agnieszka, złamałam stopę. Jestem tancerką a za 3 dni miałam lecieć na weekend do Kopenhagi”. Wówczas jedna z dziewczyn odpowiedziała: „Część, jestem Sylwia, złamałam miednicę. Jestem instruktorem spinningu, miałam właśnie być we Włoszech. Jesteś tu Aga jedyną osobą poruszającą się, więc łazienka jest cała dla Ciebie”. Pamiętam, że to wewnętrznie mi uświadomiło, że nie jest najgorzej. Siłą był powrót do życia, ludzie, którzy otoczyli mnie wtedy miłością i moja upartość oraz wola walki o każdy dzień.

Dziś zupełnie inaczej przyjmuję wszystko co mnie otacza. Jestem jeszcze bardziej wrażliwa na świat. Inaczej rozmawiam z ludźmi, innych rzeczy doświadczam. Coś zamknęłam. Czuję to bardzo wyraźnie. Daję sobie teraz czas na spokój i nie wymagam niczego wielkiego w wolnym czasie. To wszystko jest dla mnie zupełnie nowe, ale czuję, że to bardzo dobry początek tego, na co pracuje całe życie. Dziękuję za to pytanie.

Agnieszka na spacerze z psem. W tle las.
archiwum prywatne Agnieszki Zalas

Co do tej pory było dla Ciebie największym wyzwaniem w pracy, oczywiście poza powrotem do zdrowia, po feralnym wypadku?

Jedyne ograniczenia i blokady jakie mam to moja głowa. Czasem byłam swoim największym wrogiem. Największym wyzwaniem było dla mnie odbudowanie pewności siebie po skończonej szkole. Oswojenie się z wieczną oceną, zazdrością, brakiem czasu, często ciężkimi wyborami między pracą, a życiem. Mam masę wyzwań, strachów, niekomfortowych sytuacji, castingów, spotkań z ludźmi, które mogłabym tu wymienić, ale to część mojej pracy. Takie życie wybrałam i kiedyś w tym pędzie rozwoju, ambicji i chęci zdobywania więcej i więcej musiałam się zatrzymać i nie mieć pretensji, że znowu nie jest tak jakbym chciała, a być wdzięcznym za ilość i jakość moich doświadczeń zawodowych. Może dziś zdecydowałabym inaczej, ale wtedy miałam inne priorytety i przestrzeń na inne decyzje, ludzi i formę pracy i to jest okej. Czasem trzeba dojrzeć, stanąć z boku i uczciwie sobie powiedzieć: „Tak, Agnieszka, tak chciałaś, zrobiłaś wtedy to najlepiej jak potrafiłaś w tamtym czasie”. Patrząc z perspektywy czasu, jestem z siebie dumna.

Który moment Twojej pracy sprawia Ci największą satysfakcję?

Na satysfakcję składa się wiele małych i dużych rzeczy. Zacznę od dwóch słów. Proces i premiera. Proces, czyli próby, gdzie doświadczam rozwoju, przekraczam często swoje różne granice wytrzymałości fizycznej i emocjonalnej. Ciągły test. Trudny test, oparty na adrenalinie. Test, którego ukończeniem jest właśnie premiera. Kontakt z widzem, czysta przyjemność z pracy. Premiera to owoc tego procesu. Wiąże się z ulgą, zamknięciem jakiegoś etapu. Takie uczucie zamknięcia to pozwolenie na to, by móc iść dalej. To ważny etap. Czasem satysfakcję sprawia mi poprawne wykonanie choreografii, partnerowań, czy nauka nowych rzeczy. Bardzo dużo sytuacji w mojej pracy daje mi satysfakcję. To może być nawet zwykła lekcja tańca klasycznego, której nikt poza tancerzami nie widzi. Atmosfera, która w teatrze bywa przeróżna, ale bywają momenty gdzie łapie się wspólne flow. To flow jest wtedy bardzo potrzebne i budujące.

Wymarzony występ to…?

Moulin Rouge. Może się doczekam. Ale! Wymarzony jest tak naprawdę każdy, w którym mogę brać dziś udział. Jako dziecko marzyłam o pracy w teatrze i dziś to właśnie spełniam. Marzy mi się jeszcze jakiś tytuł, spektakl, projekt czysto dla tancerzy. Ciężko nazwać. Może rewia, pióra i kabaretki, a może, zwiewne suknie w wielkiej scenie balu.

Agnieszka tańczy na scenie z mężczyzną. Ubrana jest w błyszczący strój, na głowie ma pióropusz.

Co powiedziałabyś Agnieszce sprzed 10 lat?

Wszystko się ułoży tak jak tego chcesz. Nie panikuj. Proszę słuchaj swojej intuicji i swojego serca, bo masz to w naturze doskonałe. Jesteś na dobrej drodze tylko proszę, zaufaj sobie. Jesteś mądra, piękna, wartościowa. Niczego nie musisz udowadniać. Ty jesteś najważniejsza, nie powalaj sobie tracić swoich potrzeb na koszt czyjegoś chwilowego zadowolenia.

Czy chciałabyś na koniec przekazać coś jeszcze naszym Czytelniczkom i Czytelnikom?

Życzę każdej osobie, która to czyta MIŁOŚCI. Bez miłości do siebie, ludzi, swojej pracy, pasji, marzeń, celów, nie oddychamy tak jak byśmy mogli. Miłość jest naszym impulsem, bodźcem, natchnieniem i inspiracją. Daje nam wiarę na lepsze jutro i piękne dziś. Życzę by każdy potrafił się sam zatrzymać i aktualizował na bieżąco swoje zdanie i potrzeby. Często żyjemy swoimi przekonaniami czy obrazem sprzed 3,5,10 lat. Warto to sobie aktualizować.

Życzę Wam otwartości na nowe doświadczenia. Świat się składa z ogromnej ilości pięknych rzeczy. Nie bójmy się doświadczać i poznawać. Wychodzenie poza swoją strefę komfortu to wyzwanie i ogromna granica do przekroczenia, ale uważam, że warto ryzykować.

Proszę zapamiętaj sobie, zasługujesz w życiu na więcej niż dzisiaj Ci się wydaje. Nic w życiu nie przychodzi od razu, ale zacznij od praktyki wdzięczności, zaczną dziać się cuda.

Agnieszka z psem na plaży. W tle morze.
archiwum prywatne Agnieszki Zalas

Zapraszamy Was do odwiedzenia Instagrama Agnieszki.

Zobacz także inne rozmowy.